Zbieramy go w porze kwitnienia, ścinając młode, niezdrewniałe pędy. Suszymy w miejscach przewiewnych, ocienionych, powiązany w pęczki lub rozkładamy cienką warstwą na papierze. Przechowujemy w torbach lub papierowych workach. Dziurawiec ma działanie rozkurczające. Znosi ból i kolki, ułatwia przepływ żółci do dwunastnicy. Może być stosowany nie tylko w chorobach wątroby przebiegających ze zmniejszoną produkcją żółci i w stanach skurczowych dróg żółciowych, ale i stanach zapalnych przewodu pokarmowego, od przełyku poczynając, a kończąc na jelicie grubym. Związki zawarte w dziurawcu mają zdolność uszczelniania naczyń włosowatych, podobnie jak witamina P. Zauważa się korzystne działanie dziurawca na układ nerwowy, przydatny jest więc w leczeniu nerwic czy lęków nocnych albo moczenia nocnego. Stosuje się go również do okładów w chorobach skóry, trudno gojących się ranach, owrzodzeniach czy zapaleniach błony śluzowej jamy ustnej.
Napar z ziela (cała roślina): od pół do łyżki ziela zalać szklanką wrzątku i odstawić pod przykryciem na 10–15 min. Pić przed jedzeniem w celu lepszego wydzielania soków trawiennych, po jedzeniu – dla uniknięcia wzdęć lub gazów; wieczorem – jako środek uspokajający i ułatwiający zasypianie.
Odwar z ziela: dwie łyżki suszonego ziela zalać 2 szklankami wody i gotować przez 5 min. Odstawić na 10 min. Po przecedzeniu pić odwar w 2–3 porcjach w ciągu dnia przed jedzeniem w przypadku wzdęć, kolek i nadmiernej fermentacji w jelitach.
--------------------------
Zioła poleca Ewa Lubik – zielarka z Puszczy Noteckiej
